Dag 4 - Deborah

Hi,

Ik ben Deborah Neena van Wijck-Van Barneveld.

Deborah betekent:”honingbij” de naam door mijn adoptieouders gegeven.

Neena betekent: “Meisje met mooie ogen” de naam door mijn biologische moeder gegeven.

Vanwaar mijn inleiding:

Het was een lastige zoektocht naar mijn eerste kindertehuis, dit wist ik van tevoren, omdat dit niet in de adoptiepapieren vermeld stond.

Ik heb aanwijzingen kunnen krijgen van een vrouw die destijds zorg droeg over de adoptie vanuit India naar Nederland.

Zoals jullie in het verslag van Pieter kunnen lezen was het gisteren voor mijn beleving een scala aan emoties en verwarring.
Ondanks dat ik wist dat het lastig zou worden, en ik mijn bepaalde manier van nuchterheid in dit proces wilde houden, was gisteren echt een domper voor mij.

Het feit dat er geen duidelijkheid en niets bekend is over mijn eerste levensjaren en het  feit dat ik daarmee moet leven.

Toen ik letterlijk en figuurlijk aan de reis begon, had ik gebeden en uitgesproken dat dit de reis zou worden zoals het zou moeten zijn, waar ik “recht” op heb.

Gisteren, voordat we vertrokken, liet ik alles los en dacht: wat komt dat komt en ik vertrouw er op dat alles wat ik nodig heb nu zal komen. (niet wetend wat dat precies in zou houden).

Ik had van tevoren opgezocht waar we in Parapally moesten zijn voor een weeshuis van nu en toen maar kon niets vinden.

Wel twee organisaties, maar het leek er op dat dit het niet zou zijn. Maar ik vond  het  toch de moeite waard de lange reis met een auto te maken en dacht: we vragen het daar wel die weten vast wel hoe en wat.

Toen we aankwamen zagen we al snel dat het niet de juist plek was, we waren op het terrein van een islamische organisatie van een jongensweeshuis.

Maar de hulp die zij direct na ons verhaal boden was zo onbeschrijfelijk mooi (terwijl wij wachten in de auto, kon ik mij goed voorstellen dat ze wilden dat we het terrein zouden verlaten en niets voor ons konden betekenen) dat ze gelijk in actie schoten en met drie man gingen bellen en gingen achterhalen welk tehuis dat geweest zou moeten zijn.

Uiteindelijk kwam er inderdaad iemand die zei je moet naar het Holy cross sisters conventmoest en  daar moest vragen naar Edith, ik wist meteen dat het een oude zuster geweest was waarvan ik had gehoord van de vrouw van het adoptiebureau.

Eenmaal in het ziekenhuis/klooster werden we naar zuster Edith gebracht, een oud vrouwtje in wachtzaal met rollator. Ik had papieren bij mij, ze keek er naar en ging gelijk weg met mijn papieren, maar ik dacht: het is vast wel ok, alleen heb ik geen idee wat ze gaat doen.

Toen werden we erbij gehaald en werden in een gemeenschappelijk ziekenzaal van oudere mensen gebracht en daar kwamen we een andere zuster tegen.

De vrouw was direct duidelijk tegen mij, alle informatie die ze had over mij, ze herkende mij niet ( ik had er zelf ook geen goed gevoel bij in de zin van dit zit goed, maar wel: dit is een soort aanwijzing. Sorry, sommige weten dit misschien wel van mij, ik ben meer een gevoelsmens en kan dingen dan niet altijd goed onder woorden brengen.

Tijdens het verhaal bleek dat dit inderdaad allemaal niet zo gegaan is zoals ik dacht dat het gegaan was.
deze zusters kenden mij dus niet en ik kwam ook niet uit hun organisatie.
Al met al vond ik het fascinerend ze te zien en te horen en het werk wat ze deden.

We gingen weg, maar achter onze rug was er een lekkere soort van high tea verzorgd voor ons en ook al schreeuwde alles in mij, ik wil weg, hebben we deelgenomen aan de high tea die ons aanboden werd.

Daarna zijn we (na 100 foto’s gemaakt te maken die zij van ons wilde hebben) vertrokken.

Toen we eenmaal onderweg waren in de taxi was onze taxichauffeur maar aan het vertellen over zijn enthousiasme over ons en dat we zijn ouders moesten ontmoeten en we op de terugweg langs zijn ouderlijke huis zouden rijden.

Pieter en ik die onzettend slecht zijn in het afwijzen van een ander zeiden dan ook ja tegen zijn uitnodiging en ik toch ik het Nederlands: Pieter, echt serieus? ik heb hier geen zin in om een andere familie te ontmoeten en ik moet ruimte krijgen om mijn eigen gedachten te horen.

Eenmaal bij die ouders aan gekomen, heb ik het redelijk kort kunnen houden maar toch respectvol.

Toen we weer aankwamen in het hotel ( jullie snappen ik sla een heel stuk over maar tis nu toch ook wel laat geworden en zal mijn verslag van  vandaag morgen plaatsen) wist ik het allemaal even niet meer te zoeken. Ik ben maar op het dak van het hotel een sigaretje gaan roken en kreeg een kinderliedje van Elly en Rikkert (dat ik vroeger ooit eens gehoord had) in mijn hoofd. Ik ben dit op gaan zoeken en toen ik het liedje hoorde kreeg ik zoveel rust.( Rode Roos: Elly en Rikkert, zie link).

https://www.youtube.com/watch?v=ipln2VSrSiM

Sorry morgen zal ik bloggen over de dag van vandaag (die een heel stuk positiever is).