Dag 8

Omdat we nu weten waar mijn moeder vandaan komt, hebben we tickets geboekt richting Trivandrum. Dat is ongeveer een uur vliegen. Voornamelijk om een idee te krijgen waar mijn familie vandaan komt. Absoluut niet met de insteek om mijn moeder op te zoeken, mocht ze nog leven, dan is de kans groot dat we daarmee haar sociale leven in gevaar brengen. Het is hier een schande om een kind te hebben gekregen voordat je getrouwd bent.

Maar ik kon het niet laten om het toch even te zien, nu ik hier toch ben te weten in welk dorp ze woont.

We reden eerst door de drukke stad Trivadrum, daar hebben we heerlijk gegeten, Pizzahut (althans Pieter pizza ik wat frietjes die erg pittig gekruid waren.

Toen we klaar waren reden we verder de stad uit, ik zag aan de omgeving dat er steeds meer armoede was (ik wist niet dat het nog erger kon) en toen we een dorpje inreden zag ik echt de armoede, dit zag ik aan de straat die hier alleen uit zand leek te bestaan, het uiterlijk van mensen, vooral de vrouwen viel mij op. Hier in Kochi kleden de vrouwen zich erg sierlijk met hun gewaad en hier zag ik dat de vrouwen een soort van kapotte jurken droegen en niets van make-up en of sieraden, erg sober dus.

We reden door erg smalle straatjes die eigenlijk niet gemaakt zijn voor auto’s omdat die hier zelden tot niet rijden. Pieter vond het niet zo geschikt om alleen door het dorp rond te lopen (en later blijkbaar de taxichauffeur ook niet want die liet ons geen moment alleen als we even uit de auto stapten, maar bleef wel op een gepaste afstand). Tussen de straten zag je half afgemaakte huizen, kleine hutjes en de vrouwen handwas doen en de kleren op de grond of op een steen lieten drogen.

Enkele jongeren zag je op een scooter voorbij komen, dat dan weer wel😉

We kwamen aan het strand en er lag allerlei afval langs de kant van het strand, veel vieze uitgemergelde (sorry weet dit niet anders te omschrijven) honden en vogels.

Wat er in mij omging kan ik eigenlijk nog steeds niet goed plaatsen maar het feit dat het duidelijk was dat ik ontzettend dankbaar ben dat ik hier niet opgegroeid (nu had ik dit besef altijd al wel) ben en dat ik zo ontzettend begrijp (uitgaand van de goede en liefdevolle intentie) dat deze vrouw twee mooie keuzes gemaakt heeft; haar zwangerschap uitdragen en haar kindje een hoopvolle toekomst aanbieden die zij niet kon bieden. Met deze gedachte aan het strand, en nu nog steeds, kan ik deze reis met een verzadigd gevoel afsluiten. Ik ben zo ontzettend dankbaar en blij dit gedaan te hebben en voel mij zo gezegend met hoe bijzonder en snel we (met de nodige ups en downs) mijn praktische doelen bereikt hebben en zelfs meer dan dat. Ik ben zoveel meer te weten gekomen, ik telde mijn leven pas vanaf het moment dat ik in Nederland aankwam.

We hebben ontzettend veel gezien en meegemaakt en de verwerking zal bij thuiskomst nog wel z’n sporen na laten voor mij in ieder geval. Ik ben blij dat ik nu de betekenis weet van namen, de weeshuizen heb gezien, zusters ontmoet heb die mij verzorgd hebben en dat ik weet uit welk land ik nou daadwerkelijk kom, India is alleen meer de naam van een land, maar heb een stuk inhoud mogen zien.

Tevens voel ik mij enorm geliefd tijdens dit proces en de interesse in mijn/onze blog! Dank jullie wel voor het meeleven, jullie gedachten en gebeden! Ik besef echt wel dat ik mij misschien op sommige vlakken kwetsbaar heb opgesteld al dan niet door middel van dit blog maar het is zoals het is.

Morgen lekker terug naar HUIS, terug naar onze lieve kinderen Melissa en Sem!  Ook weer de dagelijkse sleur met misschien een andere kijk hierop😉