Dag 5

Na onze lange reis van gisteren, werd ik een beetje wakker met een soort van kater gevoel en dacht wat nu.

Ik had nog 1 optie over en dat was naar Missionaries of Charity van moeder Terasa, dit stond ook ergens vaag vermeld en was doorgestreept. Wel had ik een foto van twee zusters in de kleedij van moeder Teresa samen met m’n (adoptie)moeder en ik.

De gedachte was: Misschien kan ik daar nog informatie opvragen en kunnen zij mij eventueel helpen en/of tips geven.

‘s middags hadden we rond een uur of vier met Raja afgesproken, de geïmmigreerde Nederlandse Indier😉

Pieter had geregeld dat, voor we naar de afspraak zouden gaan, we toch even langs Missionaries of Charity konden rijden, dit lag toch op onze route (20 min rijden).

Met een niet al te hoge verwachting komen we het plein oprijden en worden we door een zuster ontvangen en moesten we onze namen eerst registreren.

Daarna werden we naar een klein ontvangsthalletje gebracht en vertelde ik een klein beetje het verhaal aan een non. Zij ging vervolgens de hoofdzuster erbij halen.

De hoofdzuster kwam heel zakelijk en beetje streng/kritisch over, ze keek zelfs een beetje wantrouwend naar Pieter en naar mij keek ze beetje doordringend aan van ben je oke bij hem..

Toen we vertelden met welke reden we hier zijn en hoe zoekend we waren, en ze mijn papieren door las, werd ze steeds milder. Vervolgens vroeg ik haar of er misschien nog zusters waren die hier destijds werkten, maar dat was helaas niet zo. Ook vroegen we of er misschien nog administratie aanwezig was uit die tijd.

Ze stelde nog even wat vragen en vervolgens liep ze weg en zei dat ze zo terug kwam.

Na een tijdje wachten werden we geroepen door de zuster en moesten we meelopen naar haar kantoor, daar stond ze bij een open geslagen registerboek en wees ze mijn naam aan: Neena 22-01-1984 met datum binnen gebracht 15-2-1984 (24 dagen na mijn geboorte). Gebracht door een ongehuwde moeder (De zuster gaf aan dat ze waarschijnlijk nog erg jong was) en haar naam (en gek genoeg heb ik mij nooit afgevraagd wat haar naam zou zijn) plus de woonplaats van mijn moeder uit die tijd. En waar ik naar toe gebracht was na het verblijf bij hun.

De informatie die ik voorheen had klopte en strookte niet dus ik moest echt even schakelen.

Het was onbekend voor mij wie nou de naam Neena had gegeven  en of ik niet andere namen had gehad. Het was dus echt mijn moeder die mij zo genoemd heeft! Nu vind ik de naam ook iets meer inhoud hebben, net als de naam Deborah die mijn ouders mij gegeven hebben ( haha ja stom he, wat is nou een naam? Voor mij was/is het erg belangrijk😉 vandaar de inleiding opnieuw bij mijn vorige blog)

Na wat gepraat te hebben en vele vragen gesteld te hebben vroeg ze of we een rondleiding wilden hebben (alsof ze mijn gedachten hoorde haha). Het klooster wordt voornamelijk nog gebruikt door de nonnen en als weeshuis…

Toen we naar boven liepen kwamen we in een grote ruimte met ijzeren roze ledikantjes en daar stond zo ontzettend aandoenlijk meisje in met een blauw jurkje met kort haar (iets meer dan een jaar denk ik) jullie snappen dat we hier geraakt door werden.. Dit meisje staat behoort tot de kinderen die geadopteerd kunnen worden.

Daarna kwamen we in een andere ruimte met wat grotere kinderen (tussen de drie en 6 jaar) en meteen kwam er een klein jongetje naar mij toegerend. Ik tilde hem op, zijn beentjes helemaal om mij heen geslagen en hij liet niet meer los (Er moest een zuster aan te pas komen om hem los te maken). Ja we liepen met gemengde gevoelens weer terug naar beneden, ik was helemaal gesmolten😉 het is dat we wegens privacy geen fotos kunnen plaatsen.

Van de week gaan we nog eens een keer langs en dat mocht, de hoofdzuster had een hele grote brede lach op haar gezicht, ik speurde zelfs een vleugje enthousiasme.

Daarna zijn we nog met Raj wat wezen drinken, vond het lastig mijn aandacht erbij te houden en heb het dan ook na een uur afgerond en wilde lekker naar het hotel terug gaan.

Ik voelde ‘s avonds de adrenaline uit mijn lijf stromen en moeheid hakte erin.

Ik merk dat het ook allemaal even moet landen.
Hier was ik een half jaar mee bezig geweest, heb er naar uitgekeken met de nodige gezonde spanningen en vanaf dag 1 al meteen in actie geschoten, het tweede tehuis gevonden en op dag 5 het eerste tehuis! Missie geslaagd!! (YEAH!)

Er staan nog wat kleine dingetjes de komende dagen op het programma maar niet meer zo intensief als de afgelopen dagen.