Dag 4 - Pieter

Hier Pieter weer.

Wat een dag. Vanmorgen zijn we op tijd vertrokken omdat we een flinke trip moeten maken. Naar aanleiding van informatie die we hebben gekregen, zou Deborah uit een weeshuis in het plaatsje Parippally komen, zo’n 170km vanaf het hotel waar we verblijven. Dan denk je: 170km, dat valt best mee, dat is ongeveer van Terneuzen naar Utrecht. Het punt is echter dat je hier veelal niet harder dan 60/80 mag rijden en al blij mag zijn dat je die snelheid voor een kilometer vol kan houden. De enorme drukte op de weg en de werkzaamheden waar ze twee jaar geleden mee gestart zijn (het aantal rijstroken verdubbelen) zorgt ervoor dat je ook nog eens regelmatig stil staat. Niet dat de reis zelf niet vermakelijk was, alles wat je om je heen ziet, maakt dat de reis vol te houden is. Je ziet veel huizen die letterlijk door de helft gezaagd zijn omdat er ruimte voor de extra rijstroken moet komen. En bijna de volledige rit zie je huizen en mensen langs de kant van de weg. Het lijkt wel of je de bebouwde kom gewoon nooit uitkomt. Na een reis van ruim vijf en een half uur, bereiken we Parippally, een dorp met een doorsnede van ongeveer 2,8 kilometer. Het enige weeshuis dat we daar vonden, was een Islamitisch weeshuis. Er zitten een heleboel mannen in witte gewaden en met een soort witte tulbanden op, onder een soort overkapping. Na ongeveer vijf minuten naar ons gekeken te hebben, komt er een wat oudere man naar ons toe. Eerste gedachte is dat hij ons van het terrein gaat sturen. Het tegengestelde is waar. Hij is erg geinteresseerd in het verhaal van Deborah en na onze uitleg vertelt hij dat hij in het bestuur zit van de organistatie die over de weeshuizen in Kerala gaat. Vervolgens gaat hij voor ons aan de slag, en is minstens een half uur bezig met het plegen van telefoontjes. Dan komt hij met de naar ‘Zuster Edith’ aan. Deborah reageert gelijk, deze zuster staat vermeld in haar adoptiedossier! Deze vrouw zit in een klooster in Kollam, dat is dan weer 35 kilometer vanuit de richting waar we vandaag komen. Wel vreemd, want dan klopt het verhaal van Parippally mogelijk niet. Aangekomen in Kollam, worden we gelijk ontvangen door een zuster. We mogen mee naar een andere zaal, waar we zuster Edith tegenkomen, een oudere vrouw die zich met een soort van looprek voortbeweegt. Ze is wel enorm scherp, en neemt gelijk wat van onze papieren mee om vervolgens te verdwijnen in een andere ruimte. Ze komt vervolgens terug en neemt ons mee naar een verpleegruimte waar minstens twaalf bedden staan met daarin zieke vrouwen. Bij het laatste bed aangekomen worden er gelijk stoelen neergezet, we worden gedirigeerd te gaan zitten, en ontmoeten dan zuster Ann-Jose, zij is al heel lang ziek en stond ook vermeld in de adoptiepapieren. Deze vrouw is tevens erg helder van geest en legt ons uit dat zij, noch zuster Edith iets van Deborah afweten. Ze gegeven aan alle kinderen die ze in het tehuis gehad hebben, te herinneren. Wel schrikken ze als we een document met de naam van het adoptiebureau zien. Ze hebben er weinig goede woorden voor, deze mensen hebben misbruik van hun gemaakt geven ze aan, voornamelijk geld verduistert van hun en van ouders. Ze geven aan daar dan ook al in de jaren 80 mee gestopt te zijn. Dit is best wel even schokkend. Daar staan we dan, met een heleboel papieren waar ineens de betrouwbaarheid van in het geding komt. Wat nu verder? Het is intussen al 18:00 uur en we moeten nog terug naar het hotel. Met een verslagen gevoel stappen we in de auto en vervolgen we onze weg terug. Onze chauffeur Reji vind het dan blijkbaar toch nog een goed idee om langs te gaan bij zijn ouders, weliswaar niet echt een omweg, maar opgezadeld met alle dingen die zich vandaag hebben afgespeeld, hebben we daar niet zoveel zin in. We worden wel hartelijk ontvangen door zijn ouders en zijn vader voorspelt vervolgens haarfijn onze toekomst tijdens de koffie. Reji ziet zijn kans schoon en neemt nog even een douche. Als we daar dan uiteindelijk vertrekken, moeten we dan toch onderweg van het huis naar de ‘snel’weg nog even kennis maken met zijn zus, zijn broer, zijn neef en nog iemand waarvan ik met niet meer kan herinneren wie het was. Als we dan uiteindelijk in het hotel aankomen, bestellen we nog wat eten voor op de kamer en gaan we naar bed..

De beleving van deze dag was voor mij, Pieter al heel wat om te verwerken, wat dit met Deborah doet gaat dit natuurlijk ver te boven, eigenlijk niet goed in woorden uit te leggen.