Welkom op mijn reisblog!

Hallo allemaal, 

Nou daar zit ik dan, achter de computer, na lang wikken en wegen, wel of niet een soort blog maken en/of nieuwsbrief.

Nu zal mijn verhaal niet echt spectaculair zijn maar toch. En is mijn verhaal/blog bijzonder? Nee, niet bijzonder en zeker niet belangrijker dan het verhaal van een ander, maar dit is gewoon mijn kleine stukje verhaal wat ik wil delen.

De meeste die dit zullen lezen kennen mij natuurlijk en het zal geen hoogstandje en/of officieel blog zijn, gewoon wie ik ben, zo zal ik ook schrijven. Dus alvast excuses voor mijn taalfouten en  zinsopbouw. Lekker warrig dus, zoals ik ben.( DON'T JUDGE ME;-))

Toch een een inleiding over mezelf;

Ik ben Deborah, Neena van Wijck- Van Barneveld.

Geboren in Pachalam-Cochin Kerala - India.

Ik ben al  snel na mijn geboorte te vondeling gelegd bij een weeshuis in Kerala.

Na ongeveer een jaar ben ik overgeplaatst naar een ander weeshuis (mijn eerste tehuis deed alleen aan adoptie door katholieke gezinnen) dat aan (buitenlandse) adoptie deed.

Na 19 maanden in India te zijn werd ik dan geadopteerd door mijn Nederlandse ouders. (Dit ging niet zonder slag of stoot, but tadaa HERE I AM;))!

Ik ben opgeroeid in een diversiteit van cultuur, geuren, kleuren en karakter. Mijn eerste bewuste confrontatie toen ik klein was, was dat wildvreemde mensen de vraag stelden over de diversiteit van ons gezin (blanke ouders, een licht getinte zus (ook geadopteerd) en een biologisch jonger broertje van mijn ouders). Dit vond ik moeilijk, ik wilde helemaal niet anders of bijzonder zijn. Mijn zus en ik verschillen erg veel. Net zoals de eerste jaren van ons leven, deze zijn niet vergelijkbaar, zij was 6 maanden oud, een baby, en ik bijna 2 en een peuter. Onbewust had ik het een en ander meegemaakt en had ik verschillende verzorgers gehad. Dit had bepaalde gevolgen in ontwikkelingen en de hechting in ons gezin. Als kind heb ik altijd al geweten dat ik geadopteerd was, er was altijd een gevoel van: ik ben anders, ik ben gekozen, niet-gewild. Ik had loyaliteit en dankbaarheid tegen over mijn ouders en het geloof. Door de loop van omstandigheden werd het mij langzaam duidelijker dat problemen in mijn jeugd gedeeltelijk door mijn adoptie kwamen (maar ik poets zeker mijn eigen karakter niet weg). In mijn jonge jeugd wilde ik helemaal niet anders zijn, niet gekenmerkt worden als iemand die geadopteerd is en de daarbij komende moeilijkheden. Uiteindelijk ben ik op mijn 14e naar een pleeggezin gegaan.

Ik merk dat, nu ik zo aan het typen ben, ik als een waterval van alles wil vertellen (the waterfalls of Niagara zijn er niets bij;-))

De eerste keer dat ik emotioneel geraakt werd en niet meer kon ontkennen dat ik geadopteerd was, was toen mijn liefste lieve dochter Melissa, ons Lisje, geboren werd.
Na een bevalling van ruim 30 uur en een spoed keizersnee kwam ik uit de recovery. Pieter, m'n ouders en schoonouders hadden Melissa al vast, daarna werd ze aangelegd maar daarvoor was ik te moe en uitgeput. Ik kan mij herinneren dat ik in bed lag en dat er een hele groep mensen rond m'n bed stonden en Melissa van hand tot hand ging. Ik dacht: dit is wel gek, ik heb haar nog geen eens echt vast gehouden en bewonderd. Toen iedereen weg was en ik alleen met Lisje was in m'n kamer in het ziekenhuis, toen keek ik naar haar, en ik besefte dat dit, voor de eerste keer in mijn leven, iets blijvends zou zijn. Dit kon niemand mij meer afpakken. Ik heb een dochter en ben mama, mijn eerste bloedverwant. Achteraf heeft dat een grote impact op mij gehad... 

Toen Melissa richting de 1,5 jaar ging merkte ik aan mezelf steeds meer dat ik steeds terug moest denken dat ik ongeveer die leeftijd had dat ik geadopteerd werd en dat mijn moeder veel van mij miste en ik zoveel miste van de band die ik had kunnen krijgen met een vaste verzorger en of moeder..

Heb het allemaal een plekje moeten geven achteraf maar rationeel/gevoelsmatig wist ik er geen raadt mee.

Net voor de Coronatijd borrelde steeds meer de vraag op: Ben ik eigenlijk wel echt 100% Indisch Ik een DNA test gedaan, en ja hoor, ik ben 99% Indisch.

Maar toen werd de wereld stil gelegd, we zaten allemaal in het zelfde schuitje, arm rijk, ziek en gezondheid. We konden geen kant op en werden terug gefloten op ons kleine gezinnetje en moesten de boel maar laten rusten... Toch heerste de onrust van hé, straks kan ik nooit meer naar India gaan mocht ik dat eens willen( vanaf mijn kindertijd tot nu toe werd ik geconfronteerd met vragen "ben je wel eens terug naar India geweest? Zou je wel eens terug willen gaan naar je roots? Wil je je biologische moeder niet ontmoeten? etc.... Ik dacht op een gegeven moment: Straks zit ik daar in het bejaardentehuis en krijg ik alsnog die vraag en moet ik zeggen dat ik nooit ben geweest, maar had dat wel graag gewild...

 Afijn je kent het wel, de Coronatijd vervaagde steeds meer en meer en alles begon weer te leven, en ook thuis de nodige struggels en het dagelijkse vermaak, overlevingsmechanisme stond weer aan en de maanden vlogen voorbij.

Tot afgelopen Maart er is altijd een soort van bepaalde onrust  in mij geweest betreft adoptie en India en toch wist ik niet goed wat ik daar mee aan moest, liefst ben ik daar nog steeds erg nuchter onder dat het feitelijk niets uitmaakt waar je vandaan komt, waarom je geboren ben weet uiteindelijk niemand. Ik geloof dat iedereen op de plek waar hij/zij is, door (onvoorwaardelijk) geliefd te worden, thuis kan zijn. Ongeacht wat zijn/haar verhaal ook is...

Toen dacht ik: kwestie van gewoon de reis boeken en gaan, dan weet ik wat het mij gaat doen...

Doel van bezoek aan India is cultuursnuiven, terug naar de weeshuizen.. en wat komt dat komt en zo niet dan niet, lekker eruit te zijn en van een andere omgeving genieten

Wil ik mijn biologische familie niet zien, meer over ze te weten komen? Als de situatie zich er voor leent prima, maar ik denk dat, en weet zeker dat, ik daar niet mijn levensvragen en onvoorwaardelijke liefde ga vinden, maar wel een puzzelstukje wat ik mag leggen in mijn levensboek...