Dag twee

Hallo allemaal, Pieter hier.

Wat een belevenis tot nu toe! Heerlijk land, India. Een grote chaos in het verkeer, terwijl er nauwelijks dingen misgaan (we hebben al een paar uur rondgereden en de meest hachelijke situaties meegemaakt, heel normaal hier). Groot contrast tussen rijk en arm ook. Allemaal dingen die je van te voren weet, maar als je het meemaakt, maakt het toch indruk. Gisteren waren we in het tehuis (Mount Carmel orphanage) waar Deborah opgehaald is door haar Nederlandse ouders. We werden zeer hartelijk ontvangen (na minstens een uur aanbellen en aangestaard te worden). De hoofdzuster ontving ons en heeft het verhaal aangehoord. We hadden gelukkig foto's bij. Één foto waar Deborah (toen nog Neena) met verschillende zusters op de foto staat. Één voor één wist de zuster de namen op te noemen van de vrouwen die er op stonden. Best knap voor een foto van bijna 40 jaar oud. Vervolgens werden er allemaal vrouwen bijgehaald. Één vrouw stond ook op die foto. De andere vrouwen van de foto waren of overleden, of getrouwd. We zijn vervolgens op de plek geweest waar de foto genomen was. Deze plek (nu de slaapruimte voor de vrouwen daar) was vroeger de plek waar Deborah geslapen heeft. Zelfs de bedjes waren er nog, weliswaar niet meer zo wit als toen, maar toch erg bijzonder) De kinderen die daar nu op school zitten (het is eigenlijk een High school) kwamen gelijk naar Deborah toe. Er werd zelfs geknuffeld. Deze meisjes hebben wel een thuis, maar daar gaan ze alleen naartoe als het vakantie is. Vanmorgen hebben we weer uitgebreid gezocht naar locaties van het tehuis waar ze (mogelijk) te vondeling is gelegd. Deze zoektocht gaat iets minder soepel helaas. Uiteindelijk zijn we 'smiddags uit frustratie maar ordinair gaan shoppen in het Lulu shopping center. Via een zuster die vroeger in het weeshuis gewerkt heeft, hebben we ook contact kunnen leggen met een man die geadopteerd is door Nederlandse ouders, en in hetzelfde weeshuis als Deborah heeft gezeten. Hij woont intussen al weer twee jaar in India. Hij heeft ook gezocht naar zijn herkomst, maar heeft niet alle antwoorden gekregen waar hij naar opzoek was. Maandag gaan we samen wat drinken, bijzondere ontmoeting lijkt mij. Verder is het natuurlijk allemaal emotioneel beladen en is het voor Deborah een hele hoop om te verwerken. We zijn wel ontzetten blij dat we hier zijn, en hopen dat we deze week toch nog wat meer informatie kunnen vinden. Het zou mooi zijn dat Deborah toch nog eens op de plek kan rondlopen waar ze als baby terecht gekomen (en mogelijk geboren) is. Morgen maar weer eens even op zoek gaan.